Hoofdstuk 1: Alex komt in Elfenland

Iedereen is een tovenaar. Iedereen tovert de hele tijd. Dat ontdekte Alex in Elfenland. Hij leerde ook, hoe hij die dingen, die hij leuk vond, aan kon trekken in zijn leven. In plaats van al de nare dingen, die zoveel mensen in hun leven tevoorschijn toveren….
Niets wat hij ooit had meegemaakt had Alex voorbereid op de wonderlijke wending in zijn leven. Hij was een jongen met een heel gewoon leven. Hij woonde in een heel gewone straat en ging naar een heel gewone school en had heel gewone vrienden. Hij zag er ook heel gewoon uit. Hij had bruin haar en warme bruine kijkers, die trouwhartig de wereld inkeken. Hij deed ook heel gewone dingen. De dingen die jongens nu eenmaal leuk vinden. Zo was hij dol op skaten. Dat kon hij vlakbij huis doen op een speciale baan. En hij ging ook heel graag zwemmen. Maar hoewel hij het zelf niet besefte, was Alex zelf niet zo gewoon. Hij was heel vrolijk en blij en had altijd een onverwoestbaar geluksgevoel. Hij dacht de hele dag aan fijne dingen. Natuurlijk maakte hij weleens iets vervelends mee. Dan was hij niet blij, maar hij was daar ook zo weer overheen. Zoals die ene keer dat Robert hem heel hard aan zijn haren trok. Zo hard, dat hij een pluk los trok. Dat deed zeer! Alex was heel verbaasd dat iemand hem pijn wilde doen. Hij vroeg zich af waarom Robert dat had gedaan. Zijn vriendjes op school zeiden dat Robert gewoon een stom joch was. Maar dat was niet genoeg voor Alex. Hij vertelde het aan zijn moeder en ze zei: 'Als Robert andere mensen pijn wil doen, is hij zelf vast heel ongelukkig. Als je gelukkig bent, wil je toch niemand pijn doen?' Toen had Alex medelijden met Robert. Want zelf was hij heel gelukkig en wilde nooit anderen pijn doen.
Hij wilde ook altijd graag het naadje van de kous weten en stelde de vreemdste vragen. Hij dacht altijd heel diep na. Toen hij amper acht jaar oud was, vroeg hij: 'Hoe weet ik dat ik nu niet droom? Als ik droom lijkt het altijd heel echt. Ik heb mezelf geknepen, maar toen dacht ik dat ik misschien ook alleen maar droom dat ik mezelf knijp en pijn kan voelen.' Zijn ouders moesten heel erg lachen toen ze dit hoorden. Maar ze waren ook wel trots op hun zoon, die zulke diepzinnige vragen kon stellen. En een antwoord wisten ze niet. Ze waren ervan overtuigd dat hij een bijzondere bestemming had. Hij moest wel voorbestemd zijn voor grootse dingen, hoewel ze niet wisten wat of hoe. Vaak keken ze naar hem met een verwonderde blik. Alsof ze zich afvroegen welk wonderbaarlijk gesternte dit arendsjong in hun mussennest had doen belanden.
Alex maakte zich ook nooit zorgen, behalve om het welzijn van anderen. Hij wilde graag dat iedereen vrolijk was. En het was alsof de zon helderder scheen als hij er was en zijn onschuld en blijdschap verwarmde het hart van iedereen om hem heen. Hij zei ook heel vaak tegen zijn moeder hoeveel hij van haar hield. Als zijn vader thuis kwam uit zijn werk, was dat ook het eerste wat hij tegen hem zei. Hij zei het ook tegen zijn grootouders. En tegen juf Helen, als hij haar mocht helpen met karweitjes. Zijn hart stroomde over van liefde. Hij schaamde zich er niet voor om dat te laten merken. En iedereen was dol op hem.

Op een dag was hij aan het skaten, toen hij bij de halfpipe aankwam. Dat is een halvemaanvormig stukje van de skatebaan. Hij zag er zijn buurmeisje, Mandy. Er reed ook een kind, dat er heel vreemd uitzag. Het was geen kind uit de buurt. Hij had rare kleren aan. Sakkerdewiet, dacht Alex, zulke kleren heb ik nog nooit gezien. Ze waren felgekleurd. De kleuren waren feller dan alles wat hij ooit had gezien, van een ongelooflijk intens weerschijnend violet, paars en geel. Het was ook net alsof het licht ineens veel helderder was. De onbekende jongen leek zelf ook allemaal licht uit te stralen. En zoals hij kon skaten! Hij deed allerlei moeilijke kunstjes met het grootste gemak. Hij deed zelfs salto's op de halfpipe!
Ineens kwam Robert aanrijden. Toen hij hen zag kwam er een gemene grijns op zijn gezicht. Hij begon heel hard te skaten en reed opzettelijk tegen Mandy op. Die kon niet vlug genoeg opzij gaan. Huilend viel ze op de grond. Alex ging haar gauw overeind helpen. Hij keek verwijtend naar Robert. 'Wat is hij toch een naarling', dacht hij. 'Als hij niet een hoofd groter was, zou ik hem er goed van langs geven.' De onbekende jongen draaide ondertussen rond op zijn skates en keek lachend naar Alex. Het leek net alsof hij niets gezien had van het hele voorval. Mandy reed weer naar huis en Robert was flink aan het oefenen op de halfpipe.
De onbekende jongen vroeg: 'Zullen we doen wie het eerste bij de hoek is?'
'Oké,' zei Alex, die heel nieuwsgierig was naar deze vreemde jongen. En ze reden verder. Op dat moment besefte Alex het niet, maar het was het moment waarop hij voorgoed afscheid nam van de wereld zoals hij die kende. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn.
Hij zei tegen de jongen: 'Ik ben Alex. Hoe heet jij?'
'Ik ben Racer.'
'Had je niet gezien dat die akelige Robert Mandy omver heeft gereden en dat ze heel hard viel?'
'Ja, dat was heel grappig,' zei Racer. Nu was Alex verbaasd. 'Dat is helemaal niet grappig. Het is toch heel gemeen van Robert om Mandy pijn te doen,' zei hij. 'Hij zou er eens flink van langs moeten krijgen.'
'Denk je dat het de pijn van Mandy weg zou nemen als Robert pijn zou hebben?' sprak Racer wijs. 'De meeste mensen zijn uit op wraak. Maar heeft dat ooit iets beter gemaakt? Door hun woede over wat ze denken dat ze is aangedaan, gaan mensen steeds maar door met elkaar pijn te doen. En wie weet of Robert niet al pijn heeft waardoor hij anderen steeds maar pijn wil doen?'
'Mijn mama zegt ook dat hij gemeen is omdat hij ongelukkig is, maar daarnet keek hij toch wel heel blij en tevreden.'
Racer begon te schaterlachen. Toen hij uitgelachen was, legde hij Alex uit waarom hij zo moest lachen. Hij zei dat alleen mensen die niet beter weten blij kunnen zijn om andermans leed. Toch kan niemand daar werkelijk tevreden mee zijn. Want diep in het hart van elk mens leeft de wil om iedereen gelukkig te zien. Omdat ze verkeerde dingen geloven is hun wil echter niet vrij. En mensen maken datgene mee wat ze geloven. Dus als Alex geloofde dat Robert gemeen was, zou hij ook gemene dingen doen. En als hij geloofde dat hij gemeen was, omdat hij ongelukkig was, zou hij ook nog gemene dingen doen.
'Want alle mensen weten altijd alles van elkaar. Ze weten alles wat andere mensen denken' zei Racer.
'Hoe kan dat nou' zei Alex. 'Ik weet helemaal niet wat andere mensen denken.' 'Ja, met je verstand weet je het niet,' zei Racer. 'Net zoals je ogen niet weten wat je oren horen. Maar jij weet het wel. Alleen komt die kennis niet in je verstand terecht. Daarvoor heb je een ander orgaan, een soort geestelijke antenne. Mensen noemen het intuïtie, maar dat is niet echt een goede naam ervoor. Want intuïtie is dat je soms iets vermoedt, waarvan je je afvraagt hoe je eraan komt. Maar in feite is het gewoon alles weten en soms druppelt er een klein beetje van die kennis in je verstand door. Eigenlijk zou die kennis ook gewoon in je verstand terecht moeten komen, maar mensen hebben als het ware een knoop gelegd in het verbindingsweggetje.'
'Waarom doet Robert dan zo gemeen?' vroeg Alex.
'Omdat jij gelooft dat hij gemeen doet' zei Racer. 'Hij weet dat je dat van hem verwacht en hij stelt je dus niet teleur. De eerste keer dat je hem iets gemeens zag doen, was hij gewoon een beetje ruw aan het spelen. Zo spelen ze bij hem thuis, want hij heeft veel grote broers. Maar jij dacht dat hij dat deed omdat hij gemeen is. En elke keer als je hem zag, dacht je; daar is die gemene Robert! En uiteindelijk trok hij een keer heel hard aan je haar. Nietwaar, Alex?'
'Als ik dus geloof dat Robert niet gemeen is, zou hij dan niemand meer pijn willen doen?' vroeg Alex.
'Jij kunt niet bepalen wat Robert wel of niet zal doen,' antwoordde Racer. 'Je bepaalt alleen maar hoe jij reageert op de dingen die jij ziet. Je kunt naar Robert kijken en een gemene jongen zien, of een ongelukkige jongen, wat in feite hetzelfde is. Maar je kunt ook iemand zien die jou laat zien wat je kunt kiezen om mee te maken. Net alsof je een filmpje ziet. Want alles wat je ziet is net een film. En je kunt kiezen wat je wel en wat je niet wilt zien. Je kiest door je aandacht erop te richten en er veel over na te denken en erover te praten. Het werkt net als een radio. Je stemt je af op een bepaalde zender en dat krijg je dan. Als je je afstemt op de ervaring van nare jongens, zul je steeds vaker nare jongens gaan zien. Je kunt je ook afstemmen op louter plezier maken. Dat is een heel andere zender. In het begin ontvang je dan nog wel wat ruis. Net alsof je er nog een beetje naast zit. Maar gaandeweg raak je steeds beter afgestemd op de ervaringswereld die je echt wil.'
'Hoe doe je dat dan?' wilde Alex weten.
'Nou, hoe lang zijn we niet bezig geweest over Robert? Hij heeft jou een filmpje van een paar seconden laten zien, maar jij bent tot nu toe met niets anders bezig geweest. Het is logisch dat je dat doet. De meeste mensen doen dat, omdat iedereen voelt dat ze moeten leren om te gaan met de ervaringen die ze niet prettig vinden. Ze weten alleen niet hoe. We hadden in plaats van over Robert te praten, bijvoorbeeld kunnen praten over hoe het voelt om zo heerlijk te skaten. En het gevoel als je heel hard gaat. We hadden plezier kunnen maken. Nu heb je amper gemerkt wat we aan het doen zijn. Je was in gedachten aldoor bij Robert en alle nare dingen waar hij je aan laat denken.'